Arcydzieło pogięcia, traumy i paranoi
Jeden z bardziej "pogiętych" filmów w dziejach kina. Mówi się "swój przyciąga swego" - Polański ma z tym wiele wspólnego. Raz jakas banda oszalalych panienek morduje mu żonę a ten jeszcze kręci takie filmy...
Trzeba to obejrzeć raz, drugi i trzeci aby zrozumieć - to jest w gruncie rzeczy o schizofrenii i/lub manii przesladowczej, fobii społecznej i wszystkim na raz. Genialne, nie każdy film musi być słodki jak Doda, tej jest baaardzo gorzki. Polecam

Studium człowiecze
I tak oto człowiek staje się człowiekiem, w swej słabości, w swym osamotnieniu. Zmagając się z traumą, tytułowa Carol, coraz bardziej zaczyna uciekać od rzeczywistości w świat natrętnych wizji, które atakują ją nieprzerwanie za każdym razem, gdy pojawia się symbol mężczyzny. Mężczyzny zaborczego, pożądliwego, pragnącego ją posiąść. Śmiem twierdzić, że w filmie jest przedstawione źródlo choroby Carol, kobiety, która doświadcza dezintegracji osobowości, w czterech ścianach klaustrofobiczngo mieszkania. Źródłem tym jest ojciec...w ostatnim kadrze Polański pokazuje nam zdjęcie rodziny, ewidentnie sugerując nam spojrzeniem Carol, że coś musi być na rzeczy....zimne, ostre spojrzenie spozierające ze zdjęcia w kierunku ojca, ojca agresora jak się zdaje..mówi wiele ....