Gabriel.
To tytuł, który kojarzyć się może z czymś nadprzyrodzonym.
Prostota przekazu. Piękno przekazu. Lektura uświadamiająca, jak ważną rolę pełni w rodzinie ojciec. Ojciec, który powinien tworzyć wewnętrzną „skałę” u swojego potomstwa.
Ale skoro go brakuje, odszedł, syn go znajdzie. Dlaczego? Bo szuka miłości. Szuka miłości ojca, która jest mu niezbędna do prawdziwego życia, do dobrego życia. Do budowania życia następnego. I tu zmuszamy ojca do zastanowienia się: „Kim ja jestem?”
To nie jest film religijny. Tam tylko możemy zobaczyć, jak dyskretny jest Bóg w swoich działaniach. Jaka skromność bije z Jego ingerencji w ludzką głupotę, poprzez delikatne uwagi małego chłopca.
Sytuacja w nim przedstawiona uświadamia nam, że nigdy nie jesteśmy sami.
Buduje nadzieję, że na tym świecie wszystko ma sens.
Trzeba tylko umieć patrzeć i posłuchać, co nam przekazują nasze dzieci, najbliżsi i otoczenie.